„żadne pióro na świecie nie zdoła opisać tego, co się od tego dnia dzieje w getcie!” | Wielka szpera w getcie łódzkim
8 lutego 1940 roku prezydent policji w Łodzi Johannes Schäfer wydał zarządzenie o utworzeniu „żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej”. Obszar planowanego getta wytyczono w północnej, najbardziej zaniedbanej, a zarazem gęsto zaludnionej części miasta – na Starym Mieście i Bałutach. W późniejszym okresie plany te nieco zmodyfikowano i powiększono obszar getta w kierunku wschodnim, do żydowskiego cmentarza włącznie. Niecałe trzy miesiące później, 30 kwietnia 1940 roku zostało ono zamknięte. W trakcie czterech lat funkcjonowania getta łódzkiego przeszło przez nie ponad 200 tys. osób – zarówno Żydów łódzkich oraz pochodzących z okolicznych miejscowości, jak i deportowanych z III Rzeszy, Austrii, Luksemburga czy Protektoratu Czech i Moraw, a także Romowie i Sinti, dla których w ramach getta utworzono tzw. obóz cygański (Zigeunerlager).