taw

(hebr.; jid. tof [z dageszem, tj. kropką w środku] lub sof) – dwudziesta druga, ostatnia litera alfabetu hebrajskiego. W czasach biblijnych wymawiano ją na dwa sposoby; na początku wyrazu lub sylaby, jak bezdźwięczną spółgłoskę zwartą, odpowiadającą polskiej „t”, a po samogłosce, w środku sylaby, jak międzyzębową, bezdźwięczną spółgłoskę szczelinową (w języku polskim nie występuje), podobną do angielskiego th; stąd też w języku jidysz czyta się ją jak „s”. Nazwa tej litery oznacza „znak”; w piśmie protosynajskim pisano ją jak „x”. Ma wartość liczbową 400. Jako ostatnia litera alfabetu, ma szczególne znaczenie kabalistyczne; symbolizuje pełnię i całkowitość, tak w dobrym, jak i w złym, ponieważ zawiera symbol prawdy, będącej pieczęcią Boga. Z tego też powodu służyła do piętnowania przestępców (nosił ją na czole Kain od chwili zamordowania brata, Abla) oraz do znakowania (por. Ez 9,4).

Autor hasła: Małgorzata Barcikowska