miłosierdzie
(hebrajski, rachamim; jidysz, rachmim). W literaturze rabinicznej m. uznawane jest za naaczelną cnotę i cechę charakterystyczną Żydów, określanych jako „miłosierne dzieci Miłosiernego Pana”. Jego znaczenie wywodzone jest z Miłosierdzia Bożego, postrzeganego jako wzorzec moralny, obowiązujący synów Izraela (por. Trzynaście atrybutów miłosierdzia). Z tego też względu, w Talmudzie pojawia się stwierdzenie: „Ktokolwiek okazuje miłosierdzie boskiemu stworzeniu, z pewnością jest z plemienia Abrahama...”. M. przede wszystkim objawia się w uczuciach rodziców wobec dzieci; podobne winni także żywić ludzie w stosunku do swych sąsiadów. (Zob. też: Aw ha-Rachamim; seudat hawraa)