Natan

(skrócona forma imienia od hebrajskiego, Natanjahu = JHWH dał) – prorok działający na dworach izraelskich królów – Dawida i Salomona (XI-X wiek p.n.e.); z pochodzenia prawdopodobnie był Jebusytą; jeden z obrońców Jerozolimy (będącej wówczas warownią jebusycką), który po jej zdobyciu przez wojska Dawida przeszedł na jego stronę i przyjął wiarę mojżeszową. Prawdopodobnie był mędrcem, pełniącym na dworze królewskim obowiązki pisarza, wiernym i lojalnym sługą monarchy, ale też ganiącym jego niechlubne czyny. Uznał Salomona, syna Dawidowego, zrodzonego ze związku z Batszebą, kiedy ten jeszcze był dzieckiem, za wybrańca Bożego (2 Sm 12,25); dorosłego – z woli Dawida – namaścił (wraz z kapłanem Cadokiem) na króla. Proroctwo N. dla Dawida, dotyczące ustanowienia królestwa Bożego na ziemi, dzięki potomkom Dawidowym („kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki”; 2 Sm 7,12-13), w późniejszych wiekach stanowiło przesłankę do mesjańskich oczekiwań Żydów. Według tradycji biblijnej (1 Krn 29,30; 2 Krn 9,29), N. był autorem dzieła historycznego (Kroniki), dotyczącego panowania królów Dawida i Salomona.

Autor hasła: Zofia Borzymińska