Projekty przymusowej emigracji Żydów z Europy stanowiły składnik nowoczesnego antysemityzmu, Polska nie była w tej kwestii wyjątkiem. Pod wpływem przykładu państw wprowadzających ustawodawstwo antyżydowskie, radykalizował się również polski antysemityzm. W emigracji żydowskiej zaczęto widzieć sposób na zmniejszenie bezrobocia i „spolszczenie” polskich miast przez rzesze biednych chłopów, którzy wówczas mogliby zająć ich miejsce w handlu i rzemiośle.

W dwudziestoleciu międzywojennym możliwości emigracyjne stawały się coraz bardziej ograniczone, a kraje dotychczasowej kolonizacji żydowskiej zamykały swoje granice. Obostrzenia te spowodowały, że w polskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych zaczęto przygotowywać najróżniejsze plany żydowskiej emigracji. Spektrum obszarów, jakie brano pod uwagę w kołach rządowych oraz w środowiskach kolonizacyjnych, było naprawdę szerokie. Warto przyjrzeć się bliżej kilku terenom, z jakimi wiązano większe nadzieje na możliwość utworzenia drugiej żydowskiej siedziby narodowej – nowej Palestyny.

Żydowski Instytut Historyczny jest partnerem tego wydarzenia.

Jest to wydarzenia w ramach 28. Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie.

Data: 23 czerwca (sobota), godz. 14.00.

Miejsce: Żydowskie Muzeum Galicja, ul. Dajwór 18.