Na przełomie lutego i marca 1941 r. Niemcy wygnali z Płocka wszystkich zamieszkałych tam Żydów. Zostali oni przymusowo osiedleni w różnych miasteczkach dystryktu radomskiego Generalnego Gubernatorstwa. W nowych miejscach tworzyli komitety samopomocowe (ziomkostwa). Podobne inicjatywy zawiązywali przesiedleńcy żydowscy z innych miejscowości z okupywanych przez Niemców terenów. To, co wyróżniało ziomkostwa płockie, to powstanie scentralizowanego Komitetu Ziomkostwa Płockiego w Warszawie, który pośredniczył w udzielaniu pomocy społecznej przesiedleńcom i koordynował działalność lokalnych komitetów. Dzięki zachowanym w Archiwum Ringelbluma listom wysyłanym do warszawskiego Komitetu możemy przyjrzeć się funkcjonowaniu systemu samopomocy Żydów płockich.